شرط جلوگیری از شورش گرسنگان چیست؟

مصطفی اقلیما‎ ‎‏ در بخشی از یادداشتی که در شماره امروز روزنامه جهان صنعت منتشر شده با عنوان شرط جلوگیری از شورش ‏گرسنگان نوشت: مردم با حکومت جمهوری اسلامی هیچ مشکلی ندارند بلکه با مدیران کار دارند. در نتیجه هنگامی که از یک ‏مدیر انتقاد می‌کنند به معنای انتقاد از حکومت نیست. مردم دنبال رفاه و آرامش هستند و تا زمانی که رفاه و آرامش آن‌ها تامین نشده ‏باشد احتمال اعتراض آن‌ها به شکل‌های مختلف وجود خواهد داشت. اگر مسوولان کشور به جای اینکه نزدیکان خود را روی کار ‏بیاورند از افراد شایسته در کار استفاده و مدیران خود را ملزم به پاسخگویی به مردم می‌کردند هیچ گاه این اتفاقات در کشور رخ ‏نمی‌داد. ‏
مردم از مسوولان حرف نمی‌خواهند بلکه نگاه آن‌ها به عملکرد مسوولان کشور است که به چه میزان در راستای مطالبات آن‌ها ‏حرکت می‌کنند. اگر مردم دچار فقر و بیکاری شوند نسبت به دولتمردان خود اعتراض و انتقاد می‌کنند و به خیابان‌ها کشانده ‏می‌شوند. این دقیقا معضلی است که دولتمردان از وقوعش می‌ترسند. ‏


بدون شک ما با این وضعیت مواجه شده‌ایم. مردم در انتخابات مجلس و یا ریاست‌جمهوری افرادی را انتخاب می‌کنند که پس از ‏انتخاب شدن راه دیگری را در پیش می‌گیرند و مطالبات آن‌ها را نمایندگی نمی‌کنند. در نتیجه ما با فروپاشی امر سیاسی مواجه ‏شده‌ایم. هنگامی که یک فرد شغل و درآمد کافی برای گذراندن زندگی خود ندارد به صورت طبیعی دچار افسردگی و مشکلات ‏روحی و روانی می‌شود. بحران کرونا هم این امر را تشدید کرده است. ‏

اخیرا مسوولان مردم را ترغیب به زدن ماسک می‌کنند، اما تاکنون دولت پنج عدد ماسک به قشر ضعیف جامعه اهدا نکرده است. ‏دولت به خاطر چرخه اقتصادی، ملت را رها کرده، بعد از طغیان گرسنگان می‌ترسد! چرا به جای بازگو کردن این امر، کمکی به ‏آن‌ها نمی‌شود؟
در حال حاضر مسوولان خط فقر را ۹ میلیون تومان اعلام کرده‌اند، اما آیا کارگری هست که ۹ میلیون تومان حقوق بگیرد؟ این در ‏حالی است که قانون نیز میزان افزایش حقوق را متناسب با تورم عنوان کرده و اگر این موضوع عملیاتی می‌شد امروز نه‌تن‌ها شاهد ‏افزایش مشکلات معیشتی نبودیم بلکه آسیب‌های اجتماعی نیز کاهش پیدا می‌کرد. گرچه بحران کرونا افراد جامعه را فقیرتر از قبل ‏کرده است. اینکه مسوولان زمزمه‌های اعتراضات گرسنگان را صراحتا بیان می‌کنند یعنی خودشان به این امر واقف هستند، اما ‏هیچ‌کس راهکاری برای حل این مشکلات ندارد. ‏
طبقه پایین جامعه به دلیل مشکلات زیاد و غیرقابل حل راهی جز نشان دادن اعتراض خود در خیابان‌ها پیدا نمی‌کنند. نباید فراموش ‏کنیم که این روز‌ها با بحران کرونا، بحران جدیدی برای اقشار مختلف جامعه به وجود آمده است. دیگر طبقه وسطی وجود ندارد ‏بلکه تمام اقشار جامعه نان برای خوردن ندارند. با این وجود اگر مسوولان به مشکلات مردم رسیدگی نکنند در آینده طبقه مرفه ‏جامعه نیز به اعتراضات اضافه خواهد شد و این اعتراض‌ها از دل همین طبقات رهبری پیدا می‌کند. وضعیت زندگی مردم در ‏شهرستان‌ها به مراتب از تهران نامساعد‌تر است. نکته دیگر اینکه مردم شهرستان‌ها به دلیل اینکه احساس می‌کنند صدای آن‌ها به ‏گوش مسوولان نمی‌رسد در این زمینه شتاب بیشتری دارند. این در حالی است که در برخی از کشور‌ها از جمله انگلستان ‏پارک‌هایی را در نظر گرفته‌اند که مردم در آن پارک‌ها بدون هیچ محدودیتی از مسوولان شهر و کشور انتقاد می‌کنند و صدای ‏اعتراض خود را به گوش مسوولان می‌رسانند. با این وجود اگر مسوولان کشور مشکلات مردم را حل نکنند شرایطی را در آینده ‏می‌بینم که اعتراضات مردم نسبت به وضعیت کنونی افزایش خواهد داشت و شکل جدی‌تری به خود خواهد گرفت. من از این ‏طریق این هشدار را به مسوولان می‌دهم که اگر به فکر راه علاج نباشند در آینده اعتراضاتی رخ می‌دهد که دیگر جلوی مردم را ‏نمی‌توانیم بگیریم. در نتیجه مسوولان باید از همین امروز به فکر باشند و تلاش خود را دوچندان کنند تا به مطالبات مردم پاسخ ‏مناسب بدهند. ‏