گزيده اي از تحليل مجيد رضائيان روزنامه نگار و استاد ارتباطات درباره فراگيري پديده تلگرام در ايران:

نتایج انتخابات اسفند -یا تغییر شکل هندسی قدرت- دو درس بزرگ را بر جای می‌گذارد: «درس اول برای سیاستمداران و درس دوم برای روزنامه‌نگاران.»
سیاستمداران باید بیاموزند که دوران «تاثیرگذاری‌های یک‌سویه و خطی» به سر آمده است؛ آنچه مخاطبان بخواهند در دنیای امروز، نهایتاً راه خود را پیدا خواهند کرد و انسداد و برخوردهای بسته، مطلقاً پاسخ نمی‌دهد.
روزنامه‌نگاران باید بیاموزند که با مخاطبانی سر و کار دارند که هر یک به ارتباط‌گران تبدیل شده‌اند؛ اگر تا دیروز مخاطبان، «سرمایه» روزنامه‌نگاران بودند، امروز، هم سرمایه هستند، هم یک «منبع خبر» و حتی با نگاه بسیار خوش‌بینانه، «رقیب». بنابراین، روزنامه‌نگاران تنها باید بکوشند «کیفیت تولیداتِ» خود را تغییر دهند تا اصولی‌تر دیده شوند و در فرآیند این دیده شدن، بتوانند انتخاب شوند و تاثیر خود را بر جای گذارند. رسانه‌ها هم -به ویژه رسانه‌های چاپی و در کشوری مثل ما صدا و سیما- بهتر است از این نگاه یک‌سویه به در آیند که به صرف دریافت پیام از سوی مخاطب و برقراری ارتباط با آنان، کار به پایان رسیده است. این تصور به شدت، غلط است، زیرا واقعیت آن است که عصر شبکه‌های اجتماعی، آنچه در ایران در حال تجربه شدن است، «عصر انتخاب» است، ولی انتخاب در نهایتِ سرعت و با یک «روند آرام تمرین دموکراسی» و «تحمل حرف‌های یکدیگر»، نقدِ موافقان و منتقدان با هم در هر موضوعی.