ابراز وجود رو به افزایش چین نشانه ای است از ترسی که این کشور از پایان یافتن دوران فرصت های استراتژیک خود دارد. ایالات متحده آمریکا هم تمرکز سیاست خارجی خود را بر منطقه تحت نفوذ چین گذاشته است و این احتمالاً به مثابه زنگ خطری برای چین است که دورانش به سر آمده است.

چنانچه بسیاری از تحلیل گران این روزها اعتقاد دارند، چین برای تقویت ادعاهای ارضی خود، به ویژه در مناطق وسیعی از شرق آسیا، شامل شرق و جنوب دریای چین و تایوان، با مشکلات بسیاری رو به روست. در واقع، تمام این مشکلات از تمایل دیرینه چین به خالی نگه داشتن اطراف خود از قدرت هایی بر می گردد که ممکن است این پتانسیل را داشته باشند که بخواهند قدرت این کشور را مورد تهدید قرار دهند. در هر حال آنچه تازگی دارد استراتژی جسورانه و بی صبرانه چین برای امن کردن اطراف خود است، اما به نه به هزینه خود که به هزینه همسایگانش.

به گزارش ساعت ۲۴، چین تحت رهبری شی جین پینگ،  به دلیل آنکه می خواهد همزمان در تمامی جبهه ها بجنگد، رواداری بسیاری در مورد تنش های منطقه ای از خود نشان می دهد. این را البته شاید بتوان به شخصیت خود آقای شی ربط داد که عمده توانش را بر کنترل فضای داخل کشور گذاشته است تا خارج از آن. با این همه، عطش چین برای سلطه بر منطقه نشان از توافقی جمعی در میان رهبران این کشور برای بازگشت به روزهای خوش ابتدای قرن بیست و یکم دارد که چین رشد اقتصادی بسیار خوبی داشت بدون آنکه با مشکل خاصی هم رو به رو باشد. استراتژیست های چینی حول این موضوع بحث کرده اند که چین ممکن است پس از سال ۲۰۲۰ با افزایش تمرکز استراتژیک آمریکا بر خود رو به رو شود و افزون بر این، شاهد ژاپنی باشد که بار دیگر توان نظامی خود را دارد.

بزرگترین معضل چین تایوان است، جایی که رییس جمهور تازه این کشور، تسای اینگ-ون از حزب دموکراتیک پیشرو (DPP)، نمی خواهد بر توافق سال ۱۹۹۲ که توسط رییس جمهور اسبق این کشور در آن سال تنظیم شده بود، صحه بگذارد. بنا بر این توافق، چین و تایوان بر سر اینکه تنها یک چین واحد وجود دارد توافق دارند، هر چند هم نظر نیستند که منظور از این چین واحد دقیقاً چیست. تهدیدات چین برای قطع ارتباط با تایوان نتوانسته موجب کوتاه آمدن تایوانی ها شود و به نظر هم نمی رسد چنین اتفاقی در آینده چندان محتمل باشد. این شرایط در ترکیب با حس روز افزون نوعی هویت تایوانی در میان شهروندان این کشور، به این معنی است که دست چین از مهمترین خواسته اش در منطقه تحت نفوذ خود، یعنی ضمیمه کردن تایوان، دست کم تا آینده ای قابل پیش بینی کوتاه خواهد ماند.

چین شاهد آن است که دوران فرصت استراتژیک اش زودتر از آن چیزی که تخمین زده می شد، در حال پایان یافتن است. سیاست خارجی واشنگتن که زمانی مبتنی بر این باور بود که چین و ایالات متحده می توانند منافع مشترک متقابلی داشته باشند و بر این مبنا با هم کار کنند، حالا به این سمت رفته که هسته اصلی منافع چین با منافع آمریکا ناهمخوانی دارد. به همین دلیل، آمریکا باز هم بازی خودش را در منطقه شروع کرده است: کشتی های گشتی آمریکایی به راحتی در دریای جنوبی چین تردد می کنند و آمریکا در حال یافتن متحدان استراتژیک در این منطقه است. این ها مواردی نیستند که خوشایند چین باشند.

به گزارش ساعت ۲۴، نمی توان به راحتی تصور کرد رهبران چین چگونه با شرایطِ به زعم آنها نامطلوب کنونی در کشورهای اطراف خود کنار خواهند آمد. این را البته باید در کنار مشکلات داخلی چین در طولانی کردن روند تغییرات اقتصادی در این کشور گذاشت. با این همه، به نظر می رسد دولت شی جین پینگ مایل باشد در تمامی جبهه ها همزمان بجنگد، چرا که چین می خواهد پیش از آنکه درهای «فرصت استراتژیک» این کشور به تمامی بسته شوند، از آنها بهره مند شود.

منبع: دیپلمات