همین چند روز پیش روزنامه کیهان در گزارشی با عنوان «نطق‌درمانی به جای اقدام و عمل» که تیتر یک این روزنامه بود، دولت حسن روحانی را به باد انتقاد گرفت. انتقادها بیشتر حول محور اقتصاد بود.

در بخشی از این گزارش ادعا شده بود که دولت یازدهم روابط راهبردی با کشورهای آمریکای لاتین را از بغض دولت قبل رها کرده است. رویکرد محافظه‌کاران به سیاست‌های دولت روحانی غالبا همین‌گونه است؛ شعاری، تمثیلی و کلی‌گرایانه. در هشت سال دولت محمود احمدی‌نژاد، ایران روابط صمیمانه‌ای با کشور‌های آمریکای لاتین داشت اما در این میان بالاتر از همه، رابطه ایران و ونزوئلا بود. کشوری نفت‌خیز که این‌روزها درگیر بحرانی تمام‌عیار است. آنچه امروز مردم ونزوئلا با آن دست‌وپنجه نرم می‌کنند حتی در قالب کلمات هم هولناک است: قحطی و گرسنگی.

به گزارش اقتصادآنلاین به نقل از شرق ، در هفته‌های اخیر کمبود مواد غذایی در برخی نقاط ونزوئلا آنچنان شدید بوده که مردم این کشور با حضور در مقابل فروشگاه‌ها شعار «ما غذا می‌خواهیم» سر داده‌اند. تصاویر حاوی پیام‌های روشن و صریحی هستند؛ تحلیل محتوای یک تصویر گاهی بیش از یک مقاله بلند اطلاعات در اختیار ما قرار می‌دهد. تصویر محمود احمدی‌نژاد که در مراسم مرگ هوگو چاوز، مادر او را برای تسلی در آغوش گرفته بود، حاوی نکات مهمی است. اینکه رئیس‌جمهور یک کشور شیعه که لمس زن نامحرم را حرام و گناه می‌داند، زنی را در آغوش بگیرد، نشان‌دهنده عمق صمیمیت و همدلی او با شخص چاوز و دولت او بود. چراکه مرگ چاوز برای احمدی‌نژاد موقعیتی اضطراری و بحرانی بود و انسان‌ها در مواقع اضطراری قوانین و باور‌ها را معلق می‌کنند. روش مدیریت کشور هم در هشت سال دولت نهم و دهم شباهت زیادی به ونزوئلا داشت.

پرداخت یارانه‌های نفتی، انتشار بدون پشتوانه اسکناس و وابستگی شدید به پول نفت توسط سیاست‌مداران پوپولیست، به تورم افسارگسیخته منجر شد. همچنین سرمایه‌گذاری‌نکردن در زیرساخت‌ها و به‌خصوص صنایع این کشور، در سال‌هایی که بازار نفت شکوفا بود، عامل اصلی سقوط است، دولتمردان این کشور هیچ بخشی از درآمدهای فروش نفت را صرف سرمایه‌گذاری، اخذ و ورود فناوری و تجهیز زیرساخت‌ها نکردند. ونزوئلا مانند آینه‌ای روشن روبه‌روی ما نشسته، امروزِ ونزوئلا می‌توانست آینده ما باشد اگر روندی که از ابتدای دولت نهم آغاز شده بود، ادامه می‌یافت. قحطی در این کشور نفت‌خیز آمریکای لاتین، نتیجه سیاست‌های اقتصادی غلط و پوپولیستی حاکم بر این کشور از سال ۱۹۹۹ تا به امروز است.

آن‌گونه که کارشناسان می‌گویند دولت کاراکاس برای آنکه بودجه خود را که ۹۵ درصد درآمدهایش به نفت وابسته است، تراز نگاه دارد، نیاز به نفتی با قیمت هر بشکه بین ۱۱۰ تا ۱۲۰ دلار دارد که با در‌نظر‌گرفتن قیمت‌های فعلی تنها یک رؤیاست. کشتی چاویست‌ها در ونزوئلا در آستانه غرق‌شدن است؛ فروپاشی این کشتی قطعا زندگی تعداد زیادی از مردم این کشور را به ورطه نابودی می‌کشاند.