ساعت ۲۴- کره شمالی یک سرزمین اسرارآمیز است که درباره حاکمان و شهروندان آن داستان‌ها و ماجراهای عجیبی گفته می‌شود که برخی از آنها به افسانه نزدیک می‌شوند. یکی از افسانه- واقعیت‌ها درباره رفتار روسای سازمان ارتش این کشور با گروهی از اسیران امریکایی است که در این سرزمین به اسارت گرفته شده بودند.

داستان این است که این اسیران هرگز شکنجه جسمی نمی‌شدند و در بهترین محل نگهداری می‌شدند و امکانات مادی مناسبی در اختیارشان بود با این همه، هر چند روز یک بار یکی از این اسیران خودکشی می‌کرد. پس از عبور سال‌های سخت این ماجرا کالبدشکافی شد و معلوم شد که اخبار ناامیدکننده درباره خانواده این اسیران به آنها داده می‌شد و آنها در تونل نا امیدی گرفتار شده و راهی جز خودکشی پیدا نمی‌کردند.

این داستان شاید اغراق داشته باشد، اما یک واقعیت را با خود دارد و آن خودکشی آدمی در تونل ناامیدی است. آدمی برای زنده ماندن به آب، نان، مسکن و پوشاک نیاز دارد اما این همه ابزار برای ادامه زندگی نیست. در روزگاری که اخبار و گزارش‌ها به سرعت برق و باد تولید و توزیع می‌شوند، اخبار و گزارش‌هایی با محتوای ناامیدسازی می‌تواند به مرگ خاموش آدمیان و جامعه‌ها منجر شود. منتقدان و مخالفان دولت آقای روحانی در سه سال اخیر، خواسته یا نا خواسته اقتصاد ایران را وارد تونل ناامیدی کرد و سستی و کرختی را بر دست و پای ارکان و اجزای آن می‌پیچند، این رفتار مخالفان دولت یازدهم موجب شده است که در وضعی که ایران می‌توانست با استفاده از فضای امید و سرزندگی از بحران و رکود مرگ گستر عبور کند همچنان در این دام بیفتد.

اقتصاد ایران موجود زنده‌ای است که برای زندگی عادی نیاز به پول و سرمایه و انرژی و نیروی کار ماهر و جوانان با انگیزه دارد، اما در کنارش نیاز به امید دارد. اقتصادی که مخالفان دولت آن را وارد تونل نا امیدی کرده‌اند، جان ندارد تا سرمایه خارجی جذب کند و شوقی درون سرمایه‌گذاران داخلی ایجاد نمی‌کند که طرح‌های توسعه خود را اجرایی کنند. این تونل نا امیدی حفر شده که اقتصاد ایران را به آن هدایت کرده‌اند می‌تواند آن را به سرزمین برهوتی برساند که به حال خودش رها شده و کسی کاری به آن ندارد. این چاهی که مخالفان برای دولت حفر کرده و امیدوارند که دولت تا انتخابات ۱۳۹۶ در آن حبس شود اما آنقدر عمیق خواهد شد که به مرگ خاموش اقتصاد ایران منجر می‌شود.

به گزارش ساعت ۲۴، همانطور که دولت آقای روحانی با همه تدبیرها و با همه برنامه‌های امیدوارکننده و شرایط مناسب نتوانست ناکارآمدی دولت قبلی را برطرف کند، رکود فعلی دامن هر دولت بعدی را خواهد گرفت. یادمان باشد که انسان و جامعه ایران نیازمند امید است تا زنده بماند، ببالد و سری در میان سرها درآورد.