یکی از مشخصه های بارز صف های آنروزها هرج و مرجی بود که هیچگاه بخاطر ندارم ذره ای از آن کم شده باشد.هنوز چهره بعضی ها بخاطرم هست که چه جانفشانی هایی که در آن هرج و مرجها نمیکردند
در کودکی بگمانم که به صف علاقمند شده بودم .نه آن صفی که ممکن است در نگاه اول صفی منظم و منضبط به نظر آید، بلکه همان صفهایی که پر از شلوغی و بی نظمی بود. برایم صفها همواره مملو از هیجان بودند .تلاش برای رسیدن به مقصود مطلوب .هیچ دو صفی مانند یکدیگر نبودند چینش هرصفی منحصر بفرد بود.
 
از محالات بود که هم صفی ها در روز دیگری با همان چینش در کنار هم قرار بگیرند .در آن سالها صف یک فرهنگ شده بود.اگر کسی میتوانست جایگاه خودش در را صف حفظ کند بنوعی یک قهرمان محسوب می شد.
 
همه ی خصیصه های اخلاقی اعم از گذشت، خشم،شادی،غصه و....در صف دیده می شد.کلی دعوا هم دیدم. آدمهایی از همه اقشار سر صف می ایستادند .صف یک باشگاه خبرگزاری به تمام معنا بود .
 
مثل بارش برف به اطلاعات ما افزوده می شد. وضع مالی ما خوب بود اما من به صف و جذابیت های آن عادت کرده بودم و البته فکر کنم یک محله،یک شهر و حتی یک کشور به صف عادت کرده بودند .
 
یکی از مشخصه های بارز صف های آنروزها هرج و مرجی بود که هیچگاه بخاطر ندارم ذره ای از آن کم شده باشد.هنوز چهره بعضی ها بخاطرم هست که چه جانفشانی هایی که در آن هرج و مرجها نمیکردند .البته با وجود آنکه خودشان بیشتر از شلوغی آسیب می دیدند اما بازهم به آن دامن میزدند.
 
هنوز هم فکر میکنم این اعتیاد از کالبد نحیف ملت رخت برنبسته. پس از گذشت این همه سال صفها همچنان با همان شور وکیفیت،سرشار از هرج و مرج در اقصی نقاط کشور در مناسبت های گوناگون دایر است.
 
اما افسوس من دیگر وقت ایستادن در صف و اتلاف وقتم را ندارم اما همچنان از تماشای صف لذت میبرم و همواره این سوال در ذهنم مرور می شود که ،چه طرز تفکری در حاکمیت اقتصاد ایران وجود دارد که در هزاره ی سوم همچنان می تواند مردم یکی از ثروتمندترین کشورهای دنیا را برای رفع نیازهای بدوی خود مشتاقانه به سر صف بکشاند؟
 
پوریا قاسمی گودرزی