ساعت ۲۴- روزی که محمود احمدی‌نژاد به عنوان رییس دولت ایران آدرس غلط می‌داد و از بی‌اثر بودن تحریم غرب می‌گفت و رییس بانک مرکزی وقت و رییس اجرایی اقتصاد آن را تایید می‌کردند هیچ‌کدام از منتقدان دولت یازدهم به عاقبت تحریم‌ها نمی‌اندیشیدند و حتی برای احمدی‌نژاد هورا می‌کشیدند. همان تحریم‌های به ظاهر بی‌اثر آن دوران که با دگرگونی در دنیای سیاست جهانی همراه شد و سختگیری بی‌انتهای امریکا اقتصاد ایران را وارد دوران اندوهباری کرد که نتیجه آن قفل شدن همکاری بانکی ایران با غرب و جهان شد.

در حالی که ایران به هر دلیل نتوانست از کارشناسان زبده بانکی در جریان مذاکرات حل مسائل هسته‌ای استفاده کند به نظر می‌رسد به تنگنای واقعی رسیده‌ایم. تنگنای واقعی این است که دولت در میان دو سنگ آسیای داخلی و خارجی قرار دارد.

خارجی‌ها به دولت فشار می‌آورند که برای آشتی بانک‌های ایرانی و بانک‌های جهان راهی جز اعمال مقررات موجود جهانی به وسیله بانک‌های ایرانی نیست. آنها می‌گویند که تحولات جهانی بانکداری را برای خلع سلاح مالی گروه‌هایی که غرب آنها را تروریست می‌داند تجهیز کرده‌اند و هر بانکی در هر گوشه جهان این مقررات را رعایت نکند نمی‌تواند با بانک‌های جهانی دادوستد کند و این شامل ایران نیز می‌شود.

از سوی دیگر اما منتقدان داخلی دولت نیز معتقدند اگر دولت روحانی این مقررات جدید بانکی را بپذیرد معنایش پذیرش سلطه غرب بر نظام مالی ایران است و اطلاعت ایران در اختیار غرب قرار می‌گیرد. از طرف دیگر این منتقدان ماه‌هاست به دولت فشار می‌آورند که چرا پس از امضای برجام نتوانسته است بانک‌های ایران را از محرومیت و محدودیت خلاص کند. این خواسته‌های متناقض است که دولت روحانی را در بدترین وضع قرار داده است.

دولت نیک می‌داند راهی ندارد که بتواند ضمن حفظ مناسبات داخلی بانک‌های خارجی را نیز متقاعد کند تا با ایران دادوستد کند. این اتفاق یعنی پابرجا ماندن تحریم‌های غرب و به این معناست که شرکت‌های خارجی باز هم در دادوستد با ایران احتیاط به خرج دهند.

از طرف دیگر تداوم این وضع برگشت به عقب است و باز کردن شعبه توسط بانک‌های ایرانی در خارج، خارج کردن دلار از دادوستدها و همکاری چند بانک متوسط در کشورهای غربی چاره کار نیست. دولت در میان دو راهی مانده است که ایستادن در آن به معنای نابودی تدریجی دستاوردهای برجام است و رفتن به هر مسیری که دلخواه غرب یا منتقدان داخلی نباشد به معنای تشدید انتقادها و حتی شاید بدتر از وضع فعلی باشد.

به گزارش ساعت ۲۴، به نظر می‌رسد این بن‌بست تهیه شده توسط دو گروه از منتقدان سرسخت ایران در امریکا و منتقدان داخلی یک فرسایش کامل خواهد بود. شاید راهی پیدا شود گرفتاری موجود برطرف شود. به این معنی که برخی محدودیت‌های ویژه برای بانک‌ها برای کسانی که در فهرست قرار دارند یک راه‌حل است و تغییر مالکیت برخی شرکت‌ها نیز می‌تواند کمک کند. واقعیت‌های جهانی چیزی است که ما بخواهیم یا نخواهیم وجود دارند و غرب نه‌تنها نمی‌خواهد این روابط را برای ایران بردارد بلکه حتی سختگیری بیشتری انجام می‌دهد.