موسسه تحقیقات پوسکو تازه‌ترین گزارش خود را با عنوان "ظهور عوامل خطر در صنعت فولاد ایران بعد از برطرف شدن محدودیت اقتصادی آمریکا و تاثیرات آن" منتشر کرد.
 
به گزارش ماین نیوز، در این گزارش که 5 اکتبر امسال منتشر شده آمده است: "استراتژی‌های سرمایه‌گذاری و صادرات باید بر پایه درکی عمیق از مشخصات ملی ایران و فضای کسب و کار این کشور باشند."

ایران در سال 2004 هدف‌گذاری کرد که تا سال 2025 به تولید 55 میلیون تن فولاد برسد. در همین راستا ایران تلاش زیادی کرده تا سرمایه‌گذاران خارجی را به حضور در صنعت فولاد این کشور تشویق کند تا بتواند هدف تعیین شده را محقق کند.

از زمان توافق هسته‌ای بین ایران و آمریکا، فولادسازان کره‌ای به دنبال پیدا کردن فرصت‌های جدید کسب و کار در ایران بوده‌اند. در همین راستا نیاز بوده تا یک گزارش جامع درباره عوامل خطر در صنعت فولاد ایران تهیه شود که در همین راستا نیز موسسه تحقیقات پوسکو دست به کار شده و این گزارش را تهیه کرد.

در حال حاضر تولید 55 میلیون تن فولاد در جهان به معنای کسب رتبه هفتم در بین بزرگترین تولیدکنندگان فولاد در جهان است و رتبه ششم به کره جنوبی با تولید 69.67 میلیون تن اختصاص دارد. اگرچه ایران هم‌اکنون با تولید واقعی 16.14 میلیون تن رتبه 14 جهان را در اختیار دارد.

انجمن آهن و فولاد کره جنوبی در ماه مارس امسال یک موافقت‌نامه را با انجمن لوله فولادی ایران امضا کرد. پوسکو نیز موافقت‌نامه‌ای را با ایمیدرو و شرکت فولاد مبارکه در ماه می امضا کرد. گفته می‌شود شرکت فولاد خاص SeAH تصمیم دارد در یک کارخانه وایر آهن در ایران با هدف پاسخگویی به نیاز روزافزون صنعت خودروی ایران سرمایه‌گذاری کند. این شرکت صادرات خود را به ایران در سال 2015 به 750 هزار تن توسعه داد. رقمی که در سال 2014 معادل 560 هزار تن بود.

گزارش تازه پوسکو در ادامه فرصت‌های صنعت فولاد ایران را از قبیل افزایش تقاضای داخلی در مقایسه با کشورهای همسایه، عناصر موردنیاز برای تولید ارزان فولاد مانند مواد اولیه و انرژی و همچنین حفاظت قوی از بازار داخلی به دلیل عدم عضویت ایران در WTO برشمرده است.

در مقابل، گزارش تازه پوسکو به نقاط ضعف و چالشی در ایران نیز اشاره کرده است. از جمله چالش‌ها و عوامل خطر برای بازار فولاد ایران، کمبود آب و گاز و آب موردنیاز برای تولید 55 میلیون تن فولاد هستند. در این گزارش به ضعف بخش لجستیک در ایران اشاره شده که باعث می‌شود هزینه‌های ناشی از ضعف زیرساخت‌ها افزایش یابد. همچنین در شرایط تحریم سرمایه‌گذاری در پروژه‌های زیرساخت‌های ایران به حالت تعلیق درآمد. از سوی دیگر شبکه ریلی ایران بسیار قدیمی بوده و در عین حال ایران در زمینه ساخت بندر دریای عمیق نیز ضعیف عمل کرده است. به همین دلیل محموله‌های دریایی باید به کشتی‌های کوچک در دبی امارات بروند. به همین دلیل هزینه‌های حمل و نقل دریایی ایران افزایش یافته است.