EPSnews           

تجربه چند دوره مبارزه برای انتخابات ریاست جمهوری پس از جنگ چنین چیزی را نشان نمی‌دهد. اصولگرایان جز حمایت در دور دوم انتخابات نهم از احمدی‌نژاد در سال ۱۳۸۴ که از سر ناگزیری بود نه از سر نقشه و برنامه از قبل طراحی شده، نشان نداده‌اند که می‌توانند برنامه‌های پیچیده داشته باشند.

یکی از دلایل اینکه این جبهه سیاسی مخالف اصلاح‌طلبان نمی‌توانند و نخواهند توانست دست‌کم با این آرایش فعلی قدرت برنامه‌ریزی‌های پیچیده انجام دهند فقدان رهبری است. در جبهه یادشده هیچ چند طیف نزدیک به هم، طیف نزدیک به هم دیگر را قبول ندارند و خود را رهبر کل اصولگرایان می‌دانند. به همین دلیل است که شاید آنها هنوز بر سر فردی که بتواند آرمان  و آرزوهای همه طیف‌ها را برآورده کند به نتیجه نرسیده‌اند. اما چیزی که معلوم است، کناره‌گیری ضمنی و یا حرارت کمتر طیف‌های قدیمی و استخواندارتر این جبهه برای مبارزه در بهار ۱۳۹۶ است.

یکی از دلایل اصلی بی‌میلی نسبی این طیف و نزدیکان به آنها قیمت نفت در بازارهای جهانی است. پیش‌بینی‌ها این است که قیمت نفت با تداوم وضع فعلی در ۴ سال آینده در فاصله ۴۵ تا ۵۵ دلار برای هر بشکه خواهد بود. این قیمت نفت با توجه به رقابت شدید فروش نفت میان کشورهای درون اوپک و بیرون آن که به عرضه بیشتر از تقاضا منجر می‌شود راه را برای افزایش صادرات ایران تنگ می‌کند، پس دولت بعدی باید با همین درآمدهای حدود ۴۰ میلیارد دلار در سال از فروش نفت مدارا کند. پیش‌بینی‌ها نشان می‌دهد رشد اقتصاد ایران در بهترین حالت در ۴ سال آینده بیشتر از ۳ درصد نخواهد بود و این یعنی رکود نسبی و تثبیت وضع فعلی درآمد سرانه در آن دوران.

در این شرایط اصولگرایان قدیمی، استخواندار و عاقل‌تر ترجیح می‌دهند دولت دراختیارشان نباشد تا بتوانند در نقش منتقد به دوره بعدی انتخابات بیندیشند و درباره آن برنامه‌ریزی کنند. این طیف‌ها که حداقل‌های رفتار عقلانی و منطقی را رعایت می‌کنند برخلاف طیف‌های تندروتر جریان اصولگرایان شاید تا بهار ۱۳۹۶ نیز همچنان سرد و یخ زده باقی بمانند.

اما طیف‌های تندروی اصولگرایان برای دستیابی به نهاد دولت شتاب دارند و از آنجایی که برایشان مهم نیست که سرنوشت کشور و انقلاب و مردم و جبهه اصولگرایان چه خواهد شد می‌خواهند کاندیدا معرفی کنند و قطعا با حرارت تمام این کار را انجام خواهند داد. مشکل آنها از یک طرف این است که عقلای اصولگرایی را با خود همراه نمی‌بینند و زور زیادی هم برای همساز کردن آنها ندارند و از طرف دیگر هنوز روی یک فردی که رای داشته باشد به نتیجه نرسیده‌اند.

از الان معلوم است که علی لاریجانی به مثابه یک ضلع اصولگرایان راه خد را جدا خواهد کرد و شاهد و ناظر ساکت مبارزه خواهد بود و شاید اگر جرات و شهامت مهیا شود حتی از حسن روحانی حمایت کند. طیف قدیمی‌تر اصولگرایان مثل حزب موتله، جامعه اسلامی مهندسان، روحانیت مبارز و طیف‌ها و جریان‌های نزدیک به این احزاب نیز دست‌کم تا امروز گرمای انتخابات را افزایش نداده و دنبال کسی هم نیستند و اگر هم قرار باشد فردی را کاندیدا کنند او کسی است که شاید در دور بعدی انتخابات برای رای‌آوری تمرین کند.

به گزارش ساعت ۲۴، اکنون که روزهای آخر پاییز ۱۳۹۵ است این طیف‌های عاقل‌تر می‌دانند اداره اقتصاد بیمار و تضعیف شده ایران با نفت هر بشکه ۴۰ دلار کار آنها نیست و همین میزان محبوبیت و سبد رای را نیز از دست می‌دهند. طیف‌های تندرو اما چون عمق داستان را نمی‌بینند احتمالا در روزها و هفته‌های بعد اگر به نتیجه برسند کاندیدایشان را معرفی خواهند کرد.