۱. با ۵۱ میلیون جمعیت، اقتصاد دوازدهم جهان و ۱/۱ تریلیون دلار تولید ناخالص داخلی.
۲. شهروندان ۲۲۰۰ ساعت در سال کار می‌کنند.
۳. بالای 30000 دلار درآمد سرانه (۶۰ دلار در سال ۱۹۶۰(
۴. حمایت پایدار و همه‌جانبه هیأت حاکمه از تولیدکنندگان و شرکت‌های خصوصی.
۵. بیکاری ۳/۲ درصد و تورم ۱/۳ درصد.
۶. در هزینه کردن برای تحقیق و توسعه (R&D) از آمریکای شمالی و اروپای غربی بالاتر.
۷. حداقل ۵ درصد رشد اقتصادی در ۴۵ سال گذشته.
۸. شروع یک فعالیت اقتصادی: در سه مرحله و ۴ روز طول می‌کشد.
۹. مبارزه با فقر و تحقیر تاریخی از طریق تولید ثروت.
۱۰. پس‌انداز بالا و مصرف کم به عنوان فرهنگ فردی و سازمانی.
۱۱. اوّل در جهان در دولت الکترونیک.
۱۲. هشتم در جهان در استانداردهای بهداشت.
۱۳. کره جنوبی یک کشور توسعه‌یافته محسوب می‌شود.
۱۴. نیروی کار بسیار با انگیزه، پرکار و با انضباط.
۱۵. در صدر تولیدکنندگان: کشتی قاره‌پیما، موبایل. صفحه LCD و تراشۀ حافظه.
۱۶. اجماع فکری و استراتژی مشترک همه جریان‌های سیاسی و امنیتی درون حاکمیت نسبت به کره و آیندۀ آن.
۱۷. رقیب سیلیکان ولی در نوآوری و فن‌آوری.
۱۸. رقابت جدی با محصولات ژاپنی و چینی.
۱۹. فرهنگ عمومی: اعتماد، راستگویی، تحمل بالا، تعامل، یادگیری و پرهیز از بدگویی.
۲۰. نظام آموزشی فوق‌العاده کارآمد، حرفه‌ای و رقابتی.
۲۱. نوآوری در فن‌آوری: مهّم‌ترین بنیان رشد و توسعه اقتصادی.
۲۲. شایسته سالاری نهادینه شده در بنگاه‌ها و دولت.
۲۳. ده شرکت بزرگ خصوصی یک چهارم نیروی کار را استخدام کرده‌اند.
۲۴. هیأت حاکمه به ندرت در رسانه‌ها حاضر می‌شود.
۶۲. ۲۵ درصد از زنان، شاغل هستند.
۲۶. ارتباطات گستردۀ بین‌المللی و به ویژه آسیایی.
۲۷. یادگیری، بهتر شدن و تغییر: کانون فرهنگ فردی و اجتماعی.
۲۸. حداقل دخالت دولت در فعالیت‌های بخش خصوصی.
۲۹. تشکل‌های مؤثر بخش خصوصی، کارگران و نویسندگان برای اثر گذاری بر سیاست‌های دولت.
۳۰. اولویت جایگاه و آینده کره جنوبی بر هر موضوع دیگری چه در حاکمیت، چه در میان بنگاه‌ها و چه در میان شهروندان.