جمهوری اسلامی نوشت:خبری که می‌توانست در صدر اخبار کشور قرار گیرد، طبق معمول در هیاهوهای سیاسی و ترفندهای اجتماعی، به حاشیه رفت و کمتر کسی از آن مطلع گردید.

 

 کسب عنوان پنجمی جهان با چهار مدال طلا و یک نقره در المپیاد بین‌المللی ریاضی بلغارستان (I.M.C)، تنها برای اهل فن معنی و مفهوم دارد که چه درخشش بزرگ و موفقیتی استثنایی می‌باشد. آن هم در کشوری که دسته دسته جوانان نخبه آن، به خارج از مرزها کوچ می‌کنند.

کسانی که از این مهاجرت‌ها و فرار مغزهای آینده ساز، رنج می‌برند و درصدد یافتن راه حل هستند، باید بدانند یکی از عوامل مهم، همین تبعیض نظام در برخورد با موفقیت‌های بین‌المللی جوانان کشور می‌باشد. آیا یک مدال طلا در رشته‌ای ورزشی یا یک موفقیت هنری در عرصه سینما و کتاب و یا یک موفقیت دانش بنیان در حوزه امنیتی و نظامی، موجی از تبلیغات و جوایز هنگفت و پوسترها و تبلیغات از رسانه ملی و سایر رسانه‌ها و سیل تبریک و تهنیت مسئولان کشور را به همراه ندارد؟ قطعاً چنین است ولی با این موفقیت که آن هم حاصل تلاش جوانان کشور است چه برخوردی شد؟ حتی همان وزارت فرهنگ و آموزش عالی و دانشگاه شریف چگونه اطلاع‌رسانی نمودند؟

دردآورتر از همه اینکه در برنامه «حالا خورشید» که از شبکه 3 سیما صبح‌ها پخش می‌شود، همین مدال‌آوران را دعوت کرده بودند و متاسفانه همگی برنامه آینده خود را رفتن به خارج از مرزها برای پیشرفت بیشتر و بهتر عنوان می‌کردند و در پاسخ به اصرار مجری برنامه که خواهان منصرف کردنشان بود. گفتند: اساتیدی که ما زیر نظر آنها مدال طلای جهانی آوردیم در اداره زندگی روزمره خودشان مانده‌اند چه رسد به ما؟!
واقعاً برای هر انسان متعهد و صاحب دردی، غم انگیز است که چگونه محیط را برای این جوانان 20 و 21 ساله تنگ کرده‌ایم و چطور آینده نامطمئن و ناامنی ساخته‌ایم که صریحاً در صدا و سیمای این مملکت از رفتن می‌گویند. شاید تلخی این نوشتار، بعضی‌ها را بیازارد ولی آنان که در آن سوی مرزها برای جذب این مغزهای متفکر و برتر برنامه‌ریزی می‌کنند، خوب می‌فهمند باید کدام بخش از سرمایه این ملت را گرفت تا آینده ایران اسلامی براساس برنامه‌هایش پیش نرود. در این میان هیچ تقصیری متوجه این جوانان نیست چون اصلاً به حساب نمی‌آیند و یا حداکثر مورد یک بهره‌برداری سیاسی قرار می‌گیرند ولی برای خودشان، خانواده هایشان، وابستگان و دوستانشان و همه این ملت بزرگ، آثار تلخ و زیان‌بار و جبران‌ناپذیری دارد و البته تقصیر اصلی متوجه آنانی است که با سیاسی کردن فضای کشور و بداخلاقی‌های فراوان و رقابت‌ها و کینه‌توزی‌های تمام نشدنی، فرصت پیشرفت را محدود کرده‌اند بطوری که جوانان این مرز و بوم احساس امنیت و آرامش از بابت آینده شغلی خود نمی‌کنند.