ایران خندید، ایران گریست

شاگردان کی‌روش در شبی دراماتیک مراکش را شکست دادند.

 

عرفان حاج‌بابایی: 94 دقیقه سپری شده.94 دقیقه پر استرس و پر اضطراب.94 دقیقه پر تنش و پر مخاطره. قلب ها تا مرز توقف پیش رفته و پرچم ها تا مرز برافراشته شدن بالا رفته.

بیرانوند بارها نجات مان داده و سردار آزمون نتوانسته پیام آور شادی شود.

کمتر از دو دقیقه باقی مانده. جنید چاکر 6 دقیقه وقت اضافه اعلام کرده. جنگندگی و سمج بودن سامان قدوس برای‌مان لذت بخش است. در بهترین موقعیت ممکن برای ایران خطا گرفته و حالا یوزپلنگان ایرانی می توانند برنده جدال مرگ و زندگی باشند.

چه دست هایی که به سمت آسمان بلند نشد و چه اشک هایی که سرازیر نشد. احسان حاج صفی کاپیتان ایران در آن لحظات، با پای چپ ارسال می کند و گل..گل..گل..ایران منفجر می شود.

مهم نیست که چه کسی هد را زده. قطعا خیلی ها در ابتدا متوجه گل به خودی نشده اند. 80 میلیون ایران فریاد زنان، سالن های سینما و دیوارهای خانه را به لرزه درآورده اند. زمین قطعا سبک شده چون 80 میلیون نفر رفتند روی هوا.

سوت پایان بازی مترادف است با آغاز سوت مردم. شاید هنوز یک دقیقه هم از پایان بازی نگذشته که صدای بوق عجیبی فضای شهر را پر می کند. بغض مردم صبور و خسته ایران به همین سادگی ترکید. با یک گل. با فوتبال.

نیم ساعت پس از پایان بازی میدان انقلاب جایی برای عبور ماشین ها ندارد.پلیس هم به مردم پیوسته و در این شادی ملی سهیم است. دختر و پسر، پیر و جوان،زن و مرد،بزرگ و کوچک شادی کنان و بوق زنان به خیابان آمده اند. هیچ اختلافی وجود ندارد. همه شاد از این پیروزی،همه راضی از فوتبال.

فوتبال یک بار دیگر ثابت کرد که فقط یک ورزش ساده نیست. فوتبال دقیقا عین زندگی است. یک زندگی گریه دارد،خنده دارد، فریاد دارد و خیلی چیزهای دیگر. ما همه اش را در 96 دقیقه رویایی مقابل مراکش تجربه کردیم.

 ایران دیشب تا خود صبح خندید،تا خود صبح گریست