✍🏻 مرتضی ایمانی راد

پیش بینی در اقتصاد کار خوبی است. برای پیش بینی توانمندی بالایی لازم است و تا حدی نوعی شهود و بصیرت لازم دارد. بیشتر کشورها برای آینده خود پیش بینی دارند و بسیاری از شرکتها دست به پیش بینی متغیرهای مورد علاقه خود می زنند. بعضی ها با پیش بینی پول در می آورند و بسیاری از شرکتهای مشاوره ای مزیت نسبی خود را در پیش بینی متغیرهای اقتصادی می دانند. برای موسسه بامداد هم پیش بینی یک تعهد و رسالت محسوب می شود که از این طریق شرکتها می توانند استراتژی های خود را بهتر و شفاف تر تدوین و اجرا کنند.

همه این بحث ها درست ! ولی نکته مهم این است که پیش بینی تنها یک احتمال است و بنابراین هر گونه پیش بینی که منجر به قطعیت شود و هر گونه پیش بینی که نقطه ای شود، نه تنها کمکی نمی کند بلکه خسارت زیادی برای مصرف کننده پیش بینی دارد. متاسفانه بیشتر مدیران واحدهای اقتصادی و تجاری در ایران برای ترسیم آینده خود دل به پیش بینی های افراد یا سازمانهایی می دهند که با قطعیت آینده متغیرها را پیش بینی می کنند. مدیران با استفاده از قطعیت پیش بینی ها اعتماد به نفس بیشتری به دست می آورند و آینده برایشان شفاف تر می شود. ولی همین چسبیدن به قطعیت مشکلات جدی برای آنها به وجود می آورد. متاسفانه چون پیش بینی نقطه ای و قطعی خریدار دارد، بعضی از اقتصاد دانان نیز برای رفع این نیاز دست به پیش بینی های اینگونه میزنند و با جهت دهی به شرکتها و استراتژی های آنها مشکلات جدی برای آنها ایجاد می کنند. اقتصاد دانان لازم است با قدرت پیش بینی کنند ولی هر پیش بینی را تنها یک احتمال تلقی کنند. در این صورت پیش بینی یک نقطه در آینده نخواهد بود، بلکه ابزاری برای شفاف کردن آینده به حساب می آید که با “مه زدایی” از آینده شرکتها را برای تصمیمات استراتژیک آماده تر می کند.

هم مدیران شرکتها و هم اقتصاددانانی که همانند “مردی که زیاد می دانست “ رفتار می کنند در یک دنیای متوهم زندگی می کنند که یا میدانند که دارند چکار می کنند، که در این صورت یک پوپولیست تمام عیار به حساب می آیند و یا نمی دانند، که در این صورت انسانی متوهم هستند که به دلیل قطع ارتباطشان با واقعیت بسیار مستعد شکستند.

متاسفانه در شرایط نامساعد اقتصاد کشور بازار فروش پیش بینی بسیار داغ شده است و تنها مدیرانی از این شرایط آسیب می خورند که دل به این پیش بینی های قطعی بسته اند.
منبع: موسسه بامداد