ساعت24-اسپوتنیک نام خبرگزاری روسی است که به زبان فارسی نیز خبر، تحلیل و گزارش تولید و منتشر می‌کند. دقت در اخبار و تحلیل‌های این خبرگزاری گونه‌ای آرایش داده‌شده است که گویا ایران در بزرگ‌ترین تهدیدهای مستقیم و هرروز فزاینده جنگ از سوی آمریکا و اسراییل قرار دارد.

این خبرگزاری 13روز پیش نوشت:" حمله نیروی هوایی اسرائیل به سوریه با شعار ممانعت از تقویت نظامی ایران در این کشور به مقابله مستقیم اسرائیل و ایران منجر خواهد شد.به گزارش اسپوتنیک، لوان جاگاریان سفیر روسیه در تهران در این خصوص توضیح داد. دیپلمات روسی ضمن پاسخ به سؤال مربوطه گفت: " چنین خطری (برخورد مستقیم بین اسرائیل و ایران) به‌صورت تئوریک وجود دارد. ما به این موضوع علاقه‌مند نیستیم. همه‌کارهای لازم را انجام می‌دهیم برای آنکه از چنین برخوردهایی امتناع کنیم. 13 ژانویه بنیامین نتانیاهو نخست‌وزیر اسرائیل بیان داشت که اسرائیل به خاطر ممانعت از تقویت نظامی تهران در سوریه برای افزایش حمله به تأسیسات نظامی ایرانی در کشور آماده است. " آیا سخنان روز گذشته محمدجواد ظریف بر اساس اطلاعات ارائه‌شده از سوی این دیپلمات تهران نشین روسیه بوده و هست یا اینکه علاوه بر اینکه از وی از منابع دیگر نیز شنیده است. به‌طور مثال  آیا نوشته جف استین ستون نویس بخش سیاست خارجی و آژانس‌های جاسوسی این نشریه نیز در تحلیل ظریف مؤثر بوده است.

برخی نویسندگان و تحلیل گران همانند همین ستون نویس اشاره می‌کنند  بسیاری از ناظران این اظهارات ترامپ را با اظهارات خلف او جرج بوش زمانی که عراق را محور شرارت خواند و درنهایت با ادعای وجود سلاح‌های کشتارجمعی در عراق به این کشور حمله کرد مقایسه کرده‌اند. در سال‌های بعد از حمله به عراق، در سال ۲۰۰۳، بوش نزدیک به ۲۰۰ هزار نیروی آمریکایی را برای یافتن سلاح کشتارجمعی و بیولوژیک و شیمیایی روانه عراق کرد، اما هیچ‌چیزی پیدا نکرد. تنها چیزی که از جنگ عراق باقی‌مانده، یک دهه اشغال این کشور بود که همه خاورمیانه در آتش خود سوزاند.بسیاری نگرانند که آمریکا وارد یک جنگ منطقه‌ای فاجعه‌آمیز دیگر شود؛ این بار با ایران. احمد زیدآبادی نیز در تحلیلی از سخنان جواد ظریف اظهارات محمدجواد ظریف در مورد بالا بودن خطر بروز جنگ، بسیاری از ایرانیان را دل‌مشغول و بعضاً نگران کرده است. آن‌ها می‌پرسند سخنان ظریف تا چه اندازه ریشه در واقعیت دارد؟در درجۀ نخست به نظر می‌رسد ظریف به منظور ترساندن اروپایی‌ها و ترغیب آنان به مقابله با برخی اقدامات آمریکا و اسرائیل علیه ایران، جدی بودن خطر جنگ را به میان کشیده است و بنابراین، از این جهتِ خاص، نباید چندان نگران بود.در واقع، هیچکدام از محافل اصلی تصمیم‌گیر در ایران، اسرائیل و آمریکا تمایلی به درگیری نظامی ندارند و همگی تصورشان بر این است که از طریق مقابله‌جویی غیرنظامی می‌توان طرف مقابل را مهار و یا به عدول از موضع‌اش وادار کرد.با این حال، وقوع جنگ‌ها همیشه هم در اختیار و ارادۀ رهبران سیاسی و نظامی نیست.

وقتی که کشورها به منظور عقب راندن یکدیگر، در حوزه‌های غیرنظامی شاخ به شاخ می‌شوند، چه بسا که یک اتفاق غیرمترقبه آنان را به جنگ و رویارویی نظامی بکشاند و هزینه‌های سنگین پیش‌بینی نشده‌ای به ملت‌های آن‌ها تحمیل کند.از قضا تصور اینکه طرفِ رقیب یا دشمن، اراده و و یا توان ورود به جنگ را ندارد و بدین جهت می‌توان در مواقع مقتضی ضرباتی محدود و بدون هزینه به آن وارد کرد، خطر بروز جنگ را افزایش می‌دهد. از نقطه نظر روان‌شناسانه، عملیات ایذایی متقابل، در صورت تداوم دراز مدت، سبب فرسایش اعصاب و انباشت خشم و انفجار عصبی می‌شود و ناگهان منطق "هر چه بادا باد!" بر افراد غلبه می‌کند. طبعاً رهبران کشورها نیز از این پدیده برکنار نیستند.آن‌ها نیز از گوشت و پوست و استخوان و اعصاب ساخته شده‌اند و ای بسا که تحت فشارهای فزاینده، ناگهان منفجر شوند و دستوری صادر کنند که حاصلی جز ورود به جنگی ناخواسته نداشته باشد.از این رو، به رغم بی‌میلی همۀ طرف‌ها برای اجتناب از جنگ، احتمال آن به‌صورتی غیرارادی وجود دارد، گو اینکه چندان جدی و قریب‌الوقوع نمی‌نماید.با این حال، شرایط فعلی حاکم بر روابط ایران با آمریکا و اسرائیل هر چه بیشتر تداوم یابد، خطر بروز جنگ را هم افزایش می‌دهد. با این وضع، آیا دو طرف برای خنثی کردن خطرات جنگی احتمالی فکر و برنامه‌ریزی هم کرده اند؟ یا اینکه رشد فزایندۀ بحران را به حال خود رها ساخته‌اند حتی اگر نتیجه‌اش تصمیمی شود از جنسِ هر چه بادا باد.