محمدقلی یوسفی- اقتصاددان

دولت باید پاسخگو باشد که چرا جیب مردم را خالی می‌کند که در ادامه قصد مبارزه با فساد را دارد و هرازگاهی با اولتیماتوم‌های پی‌درپی به زیرمجموعه‌های خود قصد بزرگنمایی در مبارزه با فساد را دارد‌.
دولتی که خود بانی اصلی عدم شفافیت است چگونه می‌تواند با فساد در بخش‌های مختلف دستگاه‌هایش مبارزه کند پس تمام اینها اداست. اکنون امکان مبارزه با فساد در بدنه دولت به دلیل عدم شفافیت در عملکرد و وجود راه‌های میان‌بر وجود ندارد.
دولت یک مصرف‌گرا در قالب بزرگ و پر حجم است و برای تامین نیاز بدنه خود با کسری زیادی مواجه است از این رو با پایمال کردن حقوق مردم و گرفتن حق از آنان به کسان دیگری که در دستگا‌ه‌های دولتی حضور دارند و مصرف‌کننده واقعی هستند‌، تزریق می‌کند.
 فقط این مصرف‌کنندگان دولتی قادرند از طریق رانت و درآمد‌های نامناسب به شکل زائد و سربار اقتصادی عمل کنند و از درآمد کارگران و حقوق‌بگیران تغذیه کنند. رخنه دزدی و فساد در بدنه و لایه‌های مختلف دولت نهادینه شده و ما وارث سیستم و ساختاری هستیم که سال‌های متمادی دولت‌ها روی آن متمرکز بوده‌اند.


بوروکراسی‌های زائد
 اکنون کار به جایی رسیده که با مداخله کردن در زندگی خصوصی مردم‌، ثروت و اندوخته آنان به غارت می‌رود‌. سال‌ها حقوق‌بگیران و کارگران بیمه تامین اجتماعی با اندوختن مبالغی از حقوق خود در صندوق‌های بازنشستگی آن هم به امید استفاده در روزهای بازنشستگی‌، دیگر تضمینی برای محفوظ ماندن اموال‌شان ندارند چراکه همین فساد با دست‌درازی به اموال مردم دیوار اعتماد را فروریخت‌.
تمام این روند حرکت دولت در مسیر ایجاد بوروکراسی‌های زائد در بدنه دستگاهی دولت است که هرچه این بوروکراسی‌ها زیادتر شود قدرت نفوذ فساد در بدنه بیشتر می‌شود و این موضوع به دلخواه دولت است و مورد تایید سایر اعضا در دستگاه‌های دولتی چراکه شفافیت در اقتصاد و عملکرد دولت راه بن‌بستی برای مسیر حرکت این افراد است‌.


بن بست اقتصادی
به نظر می‌رسد که دولت با بن‌بست اقتصادی مواجه است. واقعیتی که در اقتصاد ایران وجود دارد و باعث زمین‌گیر شدن آن می‌شود و اینکه هر کسی هم روی کار آید، نتواند آن را تغییر دهد به دلیل حضور دو قشر فاسد و جاهل بر اقتصاد است که ویژگی مشترک این دو قشر رانت‌جویی و قانون‌گریزی است. این وضعیت سبب می‌شود که اصلا چیزی به نام توسعه با اهداف مطلوب کشور وجود نداشته باشد و فقط استفاده از موقعیت‌ها و فرصت‌ها در کشور مطرح است و این تخلفات به شکل‌ها و نحوه‌های مختلف ظهور و در حال اپیدمی شدن است.
فساد را در گرفتن مجوز برای توسعه صنعتی، سیستم بانکی، ساختمان‌سازی و در نهایت دزدی از بیت‌المال و برداشت از حق و حقوق مردم مشهود است و مجموعه اینها را می‌توان فساد نامید. این وضعیت باعث می‌شود که نتوان سره را از ناسره تشخیص داد و اقتصاد ایران درجا بزند.
هر انسانی ذاتا مسوول زندگی خودش است و می‌تواند برای آینده خود تصمیم بگیرد یا بهتر بگویم‌، بلکه این خود ایرانیان هستند که در داخل ایران زندگی کرده و بهتر می‌توانند راه‌حل ارائه دهند و ریشه مشکلات را شناسایی کنند اما این حق با تصاحب کردن بر اموال آنان به زور گرفته می‌شود و بدون اجازه با تمام دارایی آنان زندگی با درجه رفاه بالا برای افراد رانت‌خوار در دستگاه‌های دولتی ساخته می‌شود.