از نگاه کلان در جامعه ما به مرور زمان بسیاری از تعارض‌ها و تقابل‌ها کاهش یافته است. پیش‌تر منازعات قومی، عقیدتی، جناحی و گروهی جدی‌تر بود، اما رفته‌رفته حساسیت‌ها در جامعه کمرنگ‌تر شده و فرهنگ اجتماعی بیشتر به سمت تساهل و تسامح حرکت کرده است. جامعه متنوع ما به تدریج دریافته است که اختلاف عقیده و تفاوت سلیقه، عامل نزاع نیست، بلکه زمینه‌ای برای تبادل‌نظر و تعامل فرهنگی است.

کشور ما دارای اقوام، گویش‌ها و زبان‌های مختلفی است که قرن‌ها در این سرزمین با هم زندگی کرده و در برهه‌های مختلف تاریخی در کنار هم ایستاده‌اند. هرچند همواره تعارض‌هایی وجود داشته اما هرچه به این‌سو آمده‌ایم به مرور تنوع فرهنگی کمتر منشأ تخاصم بوده است. به‌عنوان مثال امروز دعواهای طایفه‌ای و نزاع‌های قومی به ندرت رخ می‌دهد و حتی شوخی‌های قومیتی بسیار کمتر از گذشته شنیده می‌شود. امروز قومیت‌ها و زبان‌های متنوع سرمایه‌های کشور هستند که در عین تفاوت‌ها دارای یک انسجام کلی هستند. لهجه‌های محلی سرمایه‌های فرهنگی ایران هستند و مساله نگران‌کننده اتفاقا این است که به‌واسطه صداوسیما و رسانه‌های رسمی شاهد غلبه فرهنگ و لهجه رسمی و کمرنگ شدن فرهنگ‌ها و گویش‌های محلی هستیم.

طبیعتا این وحدت در عین کثرت برای دشمنان ما ناخوشایند است. آنهایی که از وحدت ملی و یکپارچگی ایران متضرر می‌شوند، از دریچه‌های مختلف و با ابزارهای گوناگون تلاش می‌کنند تنوع را به عامل تقابل تبدیل کنند و گروه‌های مختلف را در مقابل هم قرار دهند. همه ما باید در مقابل این حربه‌ها هوشیار باشیم تا در دام اختلاف‌افکنی دشمنان نیفتیم.  ما باید عقیده‌ها و سلیقه‌های مختلف را به رسمیت شناخته و اختلاف نظرها را به شکل مسالمت‌آمیز و از طریق گفت‌وگو حل کنیم. اما متاسفانه برخی آگاهانه یا ناآگاهانه با اقدامات نادرست به اختلاف‌ها دامن می‌زنند و باعث می‌شوند تفاوت تبدیل به تقابل شود.