وقتی برای عینک 40 هزار تومان و شیشه عینک 10 هزار تومان؛ برای یکدست دندان مصنوعی 200 هزار تومان و بابت سمعک 200 هزار تومان، آن‌هم هر 10 سال یک‌بار پرداخت می‌شود؛ متوجه می‌شوید که تأمین اجتماعی در کشورمان بیشتر به یک شوخی می‌ماند تا یک نظام حمایتی.

به گزارش کارگر آنلاین، علی‌اکبر روح‌نواز – روزنامه‌نگار و حقوق‌دان – معتقد است که نظام تأمین اجتماعی در ایران تا حد تشکیلاتی به نام سازمان تأمین اجتماعی تنزل یافته و دلیل آن را حمایت در قبال دریافت حق بیمه اجباری توصیف می‌کند.

نگارنده معتقد است نظام تأمین اجتماعی الگوی وارداتی است و با استناد بر مبالغ ناچیزی که بابت هزینه عینک، دندان مصنوعی و سمعک هر 10 سال یک‌بار پرداخت می‌شود، معتقد است یک شوخی بیشتر نیست. متن این یادداشت را در ادامه ملاحظه می‌کنید:
 

همانند خیلی موضوعات دیگر، نظام تأمین اجتماعی هم در این کشور الگوی «وارداتی» دارد؛ کاری به وضعیت کنونی تأمین اجتماعی در کشورهای پیشرفته و تعهدات دولت‌ها در قبال مردم ندارم، خواستم بگویم که به استناد ارقام ذیل نظام تأمین اجتماعی در ایران یک شوخی بیشتر نیست.

نظام تأمین اجتماعی در ایران تا حد تشکیلاتی به نام سازمان تأمین اجتماعی تنزل یافته که در قبال دریافت حق بیمه اجباری از کارگران، خود را متعهد به حمایت از آنان می‌کند.

برای این منظور یک فقره از خدمات شایان این سیستم به بیمه‌شدگان اجباری را که ده‌ها سال است ثابت مانده باهم مرور می‌کنیم: عینک 40 هزار تومان و شیشه عینک 10 هزار تومان/ هزینه یکدست دندان مصنوعی 200 هزار تومان/ هزینه سمعک 200 هزار تومان و ...ضمناً این هزینه‌ها، هر 10 سال یک‌بار پرداخت می‌شود.

منبع: بولتن نیوز