ساعت 24 - اکنون یک پرسش بسیار با اهمیت و فراگیر در میان ایرانیان این است که اقتصادایران تا کجا و تاچه زمانی می تواند به وضعیت غیر عادی خود ادامه دهد و شرایط تحریم را تحمل کند ؟ موسی غنی نژاد اقتصاددان ایرانی باوردارد " طبیعتاً شرایط فعلی نمی‌تواند زیاد دوام داشته باشد " .

غنی نژاد گفته  است: "طبیعتاً هرچقدر روابط ما با دنیا محدودتر شود منجر به درجا زدن و حتی عقب‌ماندگی خواهد شد نمونه آن کشور کوباست که این مسیر را طی کرد و دستاوردی جز فقر و عقب‌افتادگی برای مردمش نداشت.این اقتصاددان افزود: به نظر من ما به نوعی به از هم پاشیدگی اقتصادی دچار شده‌ایم و از نقطه شکست نیز عبور کرده‌ایم. به قول یکی از بزرگان ادامه این شرایط ما را با جامعه‌ای مواجه می‌کند که از بین رفته ولی چیزی که باید جایگزین آن باشد متولد نشده است. در این میان بعضی با شعارهای تکراری نظیر خودکفایی،  بومی‌سازی،  چرخ را از نوع اختراع کردن یا مهندسی معکوس فکر می‌کنند می‌توانند ما را از عقب‌ماندگی تکنولوژیکی نجات دهند. این در حالی است که گفتن این حرف‌ها، شوخی‌های بی‌مزه‌ای است.تنها راه نجات کشور و توسعه بخش‌های اقتصادی ایران از جمله معدن و صنایع معدنی احیای روابط تجاری، مالی و تکنوژیکی با دنیاست و تا این وضعیت درست نشود از دست اقتصاد کاری برنمی‌آید. "

این استاد اقتصاد  به رسانه بیرونیت توضیح داده است  :  "تا زمانی که روابط تجاری، مالی، بانکی و تکنولوژیکی اقتصاد ایران با دنیا درست نشود نمی‌توان امیدوار بود که بخش‌های حقیقی اقتصاد کشور به توسعه دست یابند. این اقتصاددان معتقد به اقتصاد آزاد در گفت‌وگو با بیرونیت می‌افزاید: نمی‌شود بدون اصلاح روابط با دنیا، بخش معدن را به همین وضع مدیریت کرد چراکه ادامه وضع موجود باعث عقب ماندگی بخش معدن کشور از تکنولوژی‌های روز خواهد شد. بیرونیت: موسی غنی‌نژاد گفت: تا زمانی که روابط تجاری، مالی، بانکی و تکنولوژیکی اقتصاد ایران با دنیا درست نشود نمی‌توان امیدوار بود که بخش‌های حقیقی اقتصاد کشور به توسعه دست یابند. نمی‌شود بدون اصلاح روابط با دنیا، اقتصاد ایران را به همین وضع مدیریت کرد چراکه ادامه وضع موجود باعث عقب ماندگی کشور از تکنولوژی‌های روز خواهد شد.برخی همواره عنوان می‌کنند که از تحریم‌ها عبور کرده‌ایم و در تلاشند که به جامعه بقبولانند بدون رابطه با دنیا و با ادامه وضع موجود می‌توانیم بخش‌های مختلف صنعت و معدن را مدیریت کنیم. این گفته مثل آن می‌ماند که فردی بخواهد با داشتن یک گوشی موبایل قدیمی مربوط به دو دهه پیش به ارتباط خود با دیگران ادامه دهد. طبیعتاً چنین فردی از نعمت گوشی‌های هوشمند و به‌روز محروم خواهد بود و نمی‌تواند از امکاناتی که این گوشی‌ها در اختیار بشر قرار داده‌اند، استفاده کند .رابطه با دنیا نیز به همین شکل است. شاید بخش صنعت و معدن کشور بتواند با تکنولوژی‌های قدیمی به تولیداتی دست یابد اما طبیعتاً هزینه تولید بسیار بالا خواهد بود و با استانداردهای بین المللی فاصله چشمگیری خواهد داشت که مثل همان تفاوتی است که بین گوشی‌های قدیمی موبایل و گوشی‌های هوشمند وجود دارد. بخش معدن کشور یکی از مزیت‌های اقتصاد ماست اما این مزیت به تنهایی نمی‌تواند به تولید ثروت منجر شود چراکه ما برای توسعه بخش معدن یا هر بخش دیگری از اقتصاد کشور نیاز به داشتن رابطه تجاری، مالی، بانکی و تکنولوژیکی با دنیای خارج داریم و تا این موارد حل نشود تولید رقابتی و صادرات‌محور به بازارهای جهانی نخواهیم داشت.